Κάθε φορά που επισκέπτομαι με μια ομάδα περιπατητών τον Αβλέμονα (Οικία Καβαλίνι, Βαρδιόλα, λιμάνι και Καστέλλο), βαδίζουμε κατά μήκος της όμορφης παραλίας της Παλαιόπολης. Την περασμένη Παρασκευή βρέθηκα πάλι εκεί. Η θάλασσα ήταν ήρεμη, οι γλάροι πετούσαν ψηλά επάνω από εμάς, κατέβαιναν χαμηλά στο νερό και πάλι ανέβαιναν. Στον αέρα μύριζαμε το αλάτι και τα φύκια που ξέβρασε το κύμα, κάτω από το έντονο γαλάζιο του ουρανού και τα εντυπωσιακά κίτρινα  χρώματα των βράχων. Εκτός από εμάς, δεν υπήρχε άλλος μάρτυρας αυτής της ομορφιάς, των χρωμάτων, του κενού χώρου και της σιωπής.

Όπως έχουμε καθιερώσει ψάχναμε μια καρδιόσχημη πέτρα, ενθύμιο της επίσκεψής μας στη γενέτειρα της Αφροδίτης. Η ανάβαση στους μινωικούς ταφικούς θαλάμους και στη συνέχεια στην κορυφή του βράχου με το θρόνο της Αφροδίτης, είναι κυριολεκτικά και μεταφορικά το αποκορύφωμα της διαδρομής. Γοητευτικός τόπος!