Κάθε Πέμπτη, μετά από την περιήγηση στο σπήλαιο του Καψαλιού, πηγαίνω παρέα με τους συμμετέχοντες για ένα καφέ στο παλιό χωριάτικο καφενείο στον Κάλαμο. Αυτό το καφενείο, την ιδιοκτησία του οποίου έχει η οικογένεια Καλλιγέρου, βρίσκεται στη μικρή πλατεία του χωριού, αλλά είναι στην ουσία αόρατο. Δεν υπάρχει καμιά πινακίδα, δεν υπάρχουν τραπέζια απέξω και η πόρτα δε φαίνεται να είναι ανοιχτή όλη τη μέρα. Αυτό εξηγεί γιατί πολλοί διαβάτες το προσπερνούν χωρίς να σταματήσουν. Κι αυτό είναι κρίμα, διότι μόλις περάσεις το κατώφλι, πραγματικά ταξιδεύεις πίσω στο χρόνο. Δεν υπάρχει ράδιο, δεν υπάρχει τηλεόραση. Θα δεις να καλύπτουν τον τοίχο τα τεράστια ντουλάπια όπου συνηθιζόταν να κρατούν τη μαναβική. Μια λερωμένη μπρούτζινη ζυγαριά συμπληρώνει την εικόνα. Μην περιμένεις εξεζητημένους καφέδες όπως εσπρέσσο ή φρέντο καπουτσίνο. Ο φραπέ σας θα χτυπηθεί με το χέρι και ο ελληνικός καφές είναι παραδοσιακός και δυνατός. Όταν έρχεται η ώρα να φύγουμε, η κα Καλλιγέρου μας εύχεται πάντα ένα εγκάρδιο «καλό δρόμο».