Δυτικά του Ποταμού και πριν το τέλος της κοιλάδας που ξεκινά από το χωριό και καταλήγει στη δυτική ακτή, βρίσκεται κρυμμένη σε μια μεγάλη σπηλιά  η εκκλησία του Αγίου Ελευθερίου. Κάθε φορά που πηγαίνω στην παραλία Λυκοδήμου, παρατηρώ αυτό το ενδιαφέρον σπήλαιο στην απέναντι πλευρά της κοιλάδας. Δεν είναι πάντα εύκολο να εντοπίσετε τη μικρή εκκλησία… Ειδικά όταν ο καιρός είναι συννεφιασμένος, το σπήλαιο μοιάζει να την έχει καταπιεί.

Είναι γεγονός ότι δεν είχα φτάσει ποτέ στην εκκλησία. Το τελευταίο χιλιόμετρο του παλιού μονοπατιού από τον Ποταμό είναι εντελώς κλειστό, κυρίως από ψηλούς θάμνους με αγκάθια. Έπρεπε να εγκαταλείψω αρκετές προσπάθειες να φτάσω στην εκκλησία λόγω του ότι δεν υπήρχε αρκετός χρόνος ή λόγω του ότι φορούσα ακατάλληλο κοντό καλοκαιρινό παντελόνι.

Την περασμένη εβδομάδα ωστόσο, επέμεινα και μετά από πολύ κόπο και με ματωμένα από τα αγκάθια πόδια, έφτασα στο σπήλαιο. Εντυπωσιασμένος από την παλιά εκκλησία, που χρονολογείται από τον 14ο αιώνα, προχώρησα στο εσωτερικό έκπληκτος από τις όμορφες φωτεινές τοιχογραφίες, οι οποίες είναι μεταγενέστερες. Σε μια γωνία ο καλλιτέχνης είχε βάλει την υπογραφή του και την ημερομηνία: 1894. Οι βασικές γραμμές με τις οποίες σχεδιάστηκε το πρόσωπο του Χριστού, δείχνουν ότι δεν ήταν δυνατό να ολοκληρωθεί το έργο.

Η διαδρομή και η επίσκεψη ήταν συνολικά μια ξεχωριστή εμπειρία, τόσο μέσα στην εκκλησία όσο και έξω, όπου καθισμένος μέσα στο τεράστιο φυσικό καταφύγιο του σπηλαίου, απόλαυσα τη θέα στη δυτική ακτή.